دراین ویدئو، یک کارگر با گریه از وضعیت معیشتی خودش بعد از گران شدن دارو صحبت می‌کند. وی می‌گوید، روزی ۱۵۰ هزار تومان دستمزد می‌گیرد؛ اما برای مداوای خانمش باید ماهی سه میلیون تومان هزینه کند. وی در رابطه با این وضعیت می‌گوید: «دلم داره می‌ترکه، خسته شدم از این زندگی بخدا مرگ شیرین‌تر از عسله واسم. دیگه کمرم شکسته، دیگه توانش را ندارم، بچه کوچک هزار تا خرج داره، دیگه توانش را ندارم…»
این وضعیت اکثریت اقشار کم درآمد جامعه ایران است. کارگران بزرگترین قشر جامعه ایران را تشکیل می‌دهند. گران شدن دارو و سایر کالاهای اساسی باعث ایجاد مشکلات زیادی برای مردم شده است. جهش قیمت‌ها، ناشی از عملکردهای نادرست کابینه رئیسی است که بیشترین فشار را به اقشار ضعیف جامعه بخصوص کارگران وارد کرده است.
تبعات تورمی گران شدن دارو
مقامات وزارت بهداشت در ماه‌های اخیر بارها اعلام کرده بودند، حذف ارز ترجیحی تبعات تورمی محدودی در پی دارد. اما در حال حاضر فارغ از تبعات تورمی آن، مردم شاهد رشد قابل ملاحظه قیمت داروها بوده‌اند.
دولت رئیسی در یک اقدام دیگر تعرفه خدمات درمانی را بین ۲۰ تا ۲۴ درصد افزایش داد. در حال حاضر سهم پرداخت مستقیم بیمه توسط مردم تا ۴۰ درصد است. افزایش هزینه‌های درمان و کاهش قدرت خرید، مردم را به پیگیر نشدن روند درمان سوق داده است. این اتفاق می‌تواند آثار جبران ناپذیری به جامعه تحمیل کند. گران شدن دارو پیامدهای خطرناکی برای بیماران به همراه دارد.
حذف ارز ترجیحی برای دارو به صورت چراغ خاموش، از سال ۹۹ آغاز شد. این اقدام به کمبود و گران شدن دارو منجر شده است. پیش از این رئیسی وعده داده بود، هزینه درمان از جیب مردم را به نصف کاهش می‌دهد. اما از زمان روی کار آمدن دولت او، قیمت برخی داروها حتی ۳۰۰ درصد افزایش یافته است.
قسط بندی هزینه دارو و درمان
در مناطق فقیرنشین، هزینه دارو آخرین اولویت زندگی است. تهیه معیشت خانواده‌ها این گونه به آنها تحمیل می‌کند که حتی برای دارو هم قسط‌بندی کنند. علت نسیه‌بری دارو هم واضح است؛ گران شدن دارو توسط دولت. دولت رئیسی با گران کردن دارو و سایر اقلام پزشکی فشار دوباره‌ای را به مردم تحمیل می‌کند. این در حالی است که در قانون اساسی همین حکومت تصریح شده است، تامین دارو و سایر هزینه‌های پزشکی وظیفه دولت است.
