تعطیلی کارخانه های فولادی باعث بروز مشکلات زیادی برای کارگران این واحدها و سایر صنایع وابسته شده است. بنا به آمار منتشره ۱۱۰ کارخانه فولاد در هفتههای اخیر تعطیل شدهاند. وزیر صمت در یک اقدام وطنفروشانه به تولید کنندگان پیشنهاد کرده که کارخانههای فولادی را به سوریه منتقل کنند. این اقدام به معنی بیکار شدن بیش از ۱۵۰ هزار کارگر مشغول به کار در این صنایع میشود.
به گفته کارشناسان، صنایع فولاد ایران تحت تحریم خارجی نمیباشد. اما لابیهای قدرت با شیوههای مختلف جلوی فعالیت آنها را میگیرند. چندی پیش یک مقام وزارت نیرو اعلام کرد، برق کارخانههای فولادی به دلیل کمبود برق به مدت ۳ ماه قطع میشود. در زمستان نیز با افزایش تقاضای گاز خانگی به مدت یک ماه گاز کارخانه های فولادی قطع میشود. به این ترتیب حداقل ۴ ماه در سال به دلیل فرسوده بودن زیرساختهای کشور، کارخانه های فولادی تعطیل میباشند.
- تمام کارخانجات فولاد کشور سه ماه تعطیل میشوند
- صنایع فولاد با تصمیمی غلط ۲۰۰ میلیون دلار ضرر کردهاند
فولاد را جمع کنید ببرید سوریه!
اخیرا وزیر صمت در پاسخ به طرح مشکلات توسط صاحبان صنایع فولادی گفته بود، «فولاد را جمع کنید ببرید سوریه.»! این میزان بیاطلاعی از وضعیت صنایع برای وزیران دولت رئیسی که از کمترین دانش روز بهرهمند هستند، بعید نیست.
زمزمه انتقال صنایع فولاد کشور به سوریه از سالها قبل شروع شده بود. این تصمیم با توجه به مشکلات زیادی که دولت برای صنایع فولادی ایجاد کرده، از سوی دولتمردان حکومتی مطرح شده است. با توجه به اینکه مقامات دولتی چندین مرتبه این حرف را تکرار کردهاند این احتمال که دولت تصمیم جدی به تعطیلی این صنایع در کشور گرفته است را افزایش داده است.
اما سوال اینجاست، چرا تولید کنندگان ایرانی باید کشور خود را رها کرده و آن هم به سوریه بروند؟ دولت سوریه، بعد از ۱۰ سال سرکوب خونین مردمش، هیچ مشروعیت سیاسی و اجتماعی ندارد. مهمتر اینکه امنیت اقتصادی در این کشور نزدیک به صفر است. در پاسخ به این سوال، جابجایی صنایع فولادی ایران به سوریه را تنها میتوان بخشی از طرح سران حکومت برای حفظ عمق استراتژیک حکومت دانست.
مقامات دولتی ناتوان از حل مشکلات کشور به اقدامات وطنفروشانهای دست زدهاند که در تاریخ ایران بیمانند است. انتقال کارخانه های فولادی به سوریه را میتوان ترکمنچایی دیگر و در ادامه واگذاری معادن کشور به چین در قرارداد خائنانه ۲۵ ساله دانست. خامنهای و سایر سران حکومت برای حفظ حکومت خود دست به هر اقدامی میزنند. عملکردهای سران حکومت نشان میدهد، آنها تنها به فکر حفظ حکومت خود به هر قیمت هستند. سرنوشت مردم و صنایع کشور برای سران حکومت بیمعنی است. تنها با سرنگونی این حکومت است که مردم میتوانند به آینده خود و کشور امیدوار باشند.