کارگران کارخانه فولاد بدون مجهز بودن به وسایل ایمنی کار می‌کنند
۲ تن از کارگران کارخانه فولاد عجب‌شیر که بعلت بیرون پاشیدن مواد مذاب دچار سوختگی شده بودند جان باختند.
روز شنبه ۲مرداد۱۴۰۰، ۴ تن ازکارگران کارخانه فولاد عجب‌شیر به دلیل پرتاب مواد مذاب و گدازه‌های کوره دچار سوختگی شدند. این کارگران آهن آلات قراضه و سایر فلزات آهنی را به صورت دستی به داخل کوره پرتاب می‌کنند. این مواد بعد از ذوب به قالب‌های شمش تبدیل می‌شود. پرتاب مواد مذاب به بیرون معمولا در کوره اتفاق می‌افتد. بهمین دلیل کارگران بایستی لباس، کلاه و دستکش مخصوص داشته باشند. کارگران مجروح هم قطعا اگر این الزامات را داشتند دچار آسیب دیدگی نمی‌شدند.
کار در کنار کوره از سخت‌ترین کارهای دنیا است
ایستادن کنار کوره ذوب از سخت‌ترین کارهای دنیا است. یک کارگر بایستی آهن را به داخل کوره بریزد و یک نفر دیگر فلزات مذاب را در داخل کوره بهم می‌زند. پرتاب تراشه به بیرون عادی است. اما هراس منفجر شدن کوره هر لحظه با کارگران است. در برخی از حوادث جنازه قربانیان قابل تشخیص نیست و بدن‌ها به تکه‌ای ذغال سوخته تبدیل می‌شود.
یکی از کارگران کارخانه فولاد عجب‌شیر روز پنچشنبه ۱۴مردادماه۱۴۰۰ به سختی و خطرات کار اشاره می‌کند. وی می‌گوید: «هر روز که می‌خواهی بروی پای کوره بایستی، باید قبلش اشهدت را بخوانی… شما نمی‌دانید چقدر این کار استرس دارد!»
استفاده از کارگران به جای ماشین آلات در کارخانه فولاد
دیکتاتوری حاکم بر ایران برای جان کارگران کوچکترین ارزشی قائل نیست. بهمین دلیل هم کارفرمایان بجای بهینه‌سازی خط تولید خود و استفاده از ماشین آلات، از کارگران در کارخانه فولاد استفاده می‌کنند. یکی از کارگران کارخانه فولاد عجب‌شیر علت حادثه را نداشتن وسایل ایمنی می‌داند. وی می‌گوید: «در برخی موارد وجود آب و برخی مواد قابل اشتعال و منفجره باعث پرتاب یا سرریز شدن مواد مذاب به بیرون از کوره می‌شود. در صورتی که کارگر به لباس کار، کلاه و دستکش مخصوص مجهز نباشد، قطعا دچار آسیب‌دیدگی خواهد شد.»
بالا بودن حوادث در کارخانه‌های فولاد
حوادث برای کارگران در کارخانه‌های فولاد کشور بسیار زیاد است. هر ماه و سال چندین حادثه منجر به فوت داریم. اما اراده‌ای برای پایان دادن به این حوادث وجود ندارد. مجازاتهای ناچیز کارفرمایان را به نگه داشتن این تعادل تشویق می‌کند. در حادثه انفجار کارخانه فولاد غدیر یزد ۱۸ کارگر جان خود را از دست دادند. اما مجازات تعیین شده برای کارفرما ۶ ماه حبس تعزیری و پرداخت دیه بود. در بسیاری از کشورها این حوادث به تعطیلی و یا جریمه‌های سنگین کارفرما منجر می‌شود.
دراین حاکمیت جان انسان‌ها بی‌ارزش‌ترین کالا محسوب می‌شود. بهمین دلیل هم کارفرمایان دست باز در سرنوشت کارگران دارند. زخم‌های ناشی از این نابرابری‌ها بر جان خانواده کشته شدگان سنگینی می‌کند.
پرپر شدن کارگران بدلیل سیاست‌های رانت و چپاول حاکم بر کشور بی انتها نخواهد بود. مردم با اعتراضات خود نشان داده‌اند که بدنبال برهم زدن اساس این نظام هستند. نظامی که بر فساد و چپاول حقوق کارگران بنا شده است می‌باشند.
