کارگران پیمانکاری یکی از فازهای عسلویه می‌گویند: ماه‌هاست بدون قرارداد کار می‌کنیم!
به گزارش خبرنگار ایلنا، براساس قانون، داشتن قرارداد کتبی، حق قانونی کارگر است؛ کارگر بدون قرارداد، هیچ چیز در دستش ندارد که بتواند از حقوق حداقلی خود دفاع کند اما علیرغم تصریح قانون، کارگران پیمانکاری در مناطق آزاد و ویژه اقتصادی –خارج از شمول قانون کار- گاهاً مجبورند بدون قرارداد کار کنند.
کارگران پیمانکاری یکی از فازهای عسلویه در این رابطه می‌گویند: هشت ماه است که بدون قرارداد کار می‌کنیم؛ در ماههای اول سال، بارها به کارفرما مراجعه کردیم و خواستار قرارداد شدیم؛ گفتند قرارداد هنوز حاضر نشده! حالا که یک ماه دیگر یعنی آخر آذر، پروژه پیمانکار تمام می‌شود، قرارداد را آورده‌اند و می‌گویند «باید» امضا کنید!
این کارگران می‌گویند: نماینده کارفرما به ما گفته اگر می‌خواهید حقوق ماه آخر را بگیرید، باید حتماً قرارداد را امضا کنید وگرنه از حقوق خبری نیست!
براساس ماده هفت قانون کار و باقی الزامات این سند قانونی، «قرارداد کار» مانند سایر قراردادهای حقوقی، یک توافق دوجانبه است و باید «حاکمیت اراده کارگر» در عقد قرارداد به رسمیت شناخته شود یعنی خواسته‌ها و نظرات کارگر باید در تنظیم مواد قرارداد، مورد نظر قرار بگیرد. اما به دلیل رواج قراردادهای موقت و بدعت‌گذاری‌هایی مانند کارگران پیمانکاری و همچنین به دلیل خروج مناطق نفتی و پالایشگاهی کشور از شمول قانون کار، حاکمیت اراده کارگر به هیچ وجه به رسمیت شناخته نمی‌شود. کارگران پیمانکاری پارس جنوبی می‌گویند: قرارداد را بدون نظر و مشارکت ما در آخرین ماه از کار تنظیم کرده و مقبل‌مان گذاشته‌اند؛ ما هم مجبوریم امضا کنیم؛ درحالیکه از بندهای آن، از جمله میزان حقوق و مزایای مزدی رضایت نداریم.
نداشتن حق اظهارنظر و تشکل‌یابی!
این کارگران ادعا می‌کنند دریافتی آنها در سال جدید، مطابق قانون زیاد نشده است؛ ولی چون قرارداد نداشته‌اند نتوانسته‌اند اعتراض کنند و حالا هم که قرارداد آمده، اگر امضا کنند، دیگر برای شکایت خیلی دیر است چون یک ماه دیگر، کار تمام می‌شود.
کارگران می‌گویند: کارفرما به ما گفته اگر شکایتی از دستمزد و سایر بندهای قرارداد دارید، اول امضا کنید و بعد بروید شکایت کنید؛ درحالیکه ماه دیگر کار تمام می‌شود و پیمانکار از این پروژه رخت برمی‌بندد و می‌رود!
کارگران پیمانکاری عسلویه از شرایط شغلی خود رضایت ندارند و می‌گویند: به هیچ‌وجه آرای ما در شرایط شغلی دخیل نیست؛ تشکل صنفی هم نداریم تا بتوانیم از حقوق خود دفاع کنیم؛ فقط رای و نظر کارفرما حاکم مطلق است؛ آیا این رویه، درست و عادلانه است؟!
