کارگران کارخانه تولید کاشی در اصفهان، روز شنبه ۲۱ تیر ماه، در اعتراض به تعطیلی کارخانه به بهانه نبود مواد اولیه، در جلوی کارخانه دست به تجمع اعتراضی زدند.
کارخانه کاشی اصفهان از سال ۸۸ به بخش خصوصی واگذار شده و پس از بروز مشکلات، دولت برای راه‌حل از تسهیلات دولتی استفاده کرد؛ راه‌حلی که نه تنها مشکلی را حل نکرد، بلکه باعث مقروض‌تر شدن کارخانه شده است.
سوء‌مدیریت‌ها در کارخانه‌ها و شرکت‌های بزرگ، به خصوص شرکت‌های بخش خصوصی باعث شده تا پرداخت حقوق کارگران به صورت متوالی و پشت سر هم به عقب بیفتد؛ کارگران شرکت کاشی اصفهان نیز از جمله کارگرانی هستند که نسبت به پرداخت‌نشدن حقوق خود معترض و طی سالیان گذشته، بارها به تجمع اعتراضی دست زدند.
شرکت صنایع کاشی اصفهان عمری حدودا ۵۰ ساله دارد و از کارخانه‌های بزرگ تولیدکننده کاشی در ایران محسوب می‌شود؛ اراضی تحت تملک این شرکت ۴۵ هکتار عنوان شده است و از تکنولوژی چاپ دیجیتال برخوردار است که امکان تولید کاشی با کیفیت بسیار بالا و ایجاد طرح‌های راندوم و متعدد برای هر محصول را دارا می‌باشد.
کارخانه کاشی اصفهان، روزانه ۲۵ هزار قطعه کاشی تولید می‌کند که این رقم در ماه به ۷۲۵ هزار قطعه می‌رسد؛ ۱۳ خط تولید دارد و ۹۰ درصد تولیداتش را صادر می‌کند.
این اطلاعات نشان می‌دهد که چرخ کارخانه می‌چرخد و قاعدتا کارگران مشغول کارند؛ اما چرا پرداخت دستمزد آنها سال‌ها عقب می‌افتد و یا چرا الان به تعطیلی کشانده شده است؟ سوالی که کارگران این کارخانه معتقدند، خصوصی‌سازی باعث بروز مشکلات زیادی برای آنها شده است.
حدود ۴۰۰ کارگر در کارخانه کاشی اصفهان مشغول به کار هستند؛ کارگرانی که حقوق‌های عقب‌افتاده خود را از سال ۹۵ دریافت نکرده‌اند و دولت و نهاد‌های دولتی نیز توان حل مشکل این کارخانه را ندارند.
-
اعتراض کارگران کاشی اصفهان نسبت به عدم رسیدگی به مطالبات‌شان
در بهمن ماه ۹۸، رضا قربانی، رئیس شورای کار کارخانه کاشی اصفهان، از عدم تامین مواد اولیه در چند هفته خبر داده و گفته بود که تولید کاشی در این کارخانه در آستانه تعطیلی است.
بنا به اظهارات قربانی، کارگران این کارخانه از سال‌های ۹۵ و ۹۶ دستمزد پرداخت نشده دارند و در سال ۹۸ نیز از تیر ماه، حقوق کارگران پرداخت نشده است.
آخرین دور از اعتراضات کارگران کاشی اصفهان، از یکشنبه اول تیر ماه آغاز شده و طی این مدت ۵ ماه که کارخانه به مدیر جدید واگذار شده است، وضعیت در کارخانه تغییری نکرده و کارگران به مطالبات خود نرسیده‌اند.
البته مدیر جدید نیز با همان راه‌حل پرداخت تسهیلات دولتی برای پرداخت حقوق کارگران پای کار آمد، اما این درمان موقتی راه کار اصلی حل بحران در کارخانه‌ها و شرکت‌های بزرگ تولید نیست و تاکنون نتیجه عکس داده و باعث مقروض شدن بیشتر آنها شده است.
سال‌ها خصوصی‌سازی کارخانه‌های بزرگ، منجر به نابودی آنها شده و سهام‌داران بخش خصوصی که همان ۴ درصدی‌های وابسته به دولت و حکومت هستند، با هدف از بین بردن بنگاه‌های بزرگ اقتصادی مانند هپکو، آذرآب، کشت و صنعت مغان، نیشکر هفت‌تپه و کاشی اصفهان وارد کارزار خصوصی‌سازی شده‌اند و نه به قصد رونق تولید. آنها در این روند به غارت و چپاول هرچه بیشتر سرمایه‌های کشور و طبقه محرومی کردند که اکنون به نان شب محتاج هستند.
