«مقابل چشمان خودم، به کولبران شلیک کرده‌اند و کولبر کشته شده یا زخمی شده است. در مقابل چشمان خودم کولبر از شدت سرما سکته کرده است و جانش را از دست داده است. گلوله خوردن، افتادن به دره، از سرما یخ زدن و روی مین رفتن، جان کولبران را همیشه تهدید می‌کند. کولبرانی که در میان آن‌ها افراد تحصیل‌کرده با مدارک تحصیلی ارشد و دکتری هم دیده می‌شود.»
این سخنان «مهدی خسروی»، بوکسور جوان سبک وزن عضو تیم ملی امید ایران، است. بوکسوری که می‌گوید این قابلیت را در خود می‌بینید که در میادین جهانی و المپیک بدرخشد اگر غم نان بگذارد. غم نان که او را در آغاز راهش به‌عنوان ورزشکار حرفه‌ای ناچار کرده است، یک سال ورزش را به‌کلی کنار بگذارد و در ادامه هم بسیاری اوقات به‌جای حضور در سالن و تمرین و آماده‌سازی، باری سنگین بر دوش پا در جاده مرگ بگذارد.
مهدی خسروی، جوانی بیست‌ساله، اهل شهر کانی‌دینار مریوان، دانشجوی دوره کارشناسی علوم تربیتی، ورزشکار ملی و کولبر است. مهدی می‌گوید از کودکی به بوکس علاقه زیادی داشته است و دنبال فرصتی می‌گشته است تا بوکس را به شکل جدی شروع کند: «از سن ۱۶ سالگی بوکس را به‌صورت جدی شروع کردم و تنها دو ماه بعد از شروع، در مسابقات استانی در وزن خودم رتبه نخست را به دست آوردم و یکی از اعضای فیکس تیم بوکس جوانان استان کردستان شدم. سال ۱۳۹۵، ۱۷ ساله بودم و درحالی‌که تنها یک سال از بوکسور شدنم می‌گذشت و کاملا کم‌تجربه بودم، به مسابقات کشوری بوکس جوانان در گرگان رفتم و دو مسابقه دادم که هر دو را هم بردم اما به دلیل مصدومیت از ادامه مسابقه بازماندم.»
در حالت معمول، ورزشکاری که در حین مسابقه رسمی دچار مصدومیت می‌شود وارد دوره درمانی می‌شود و در پی درمان سعی می‌کند با تمرینات فشرده سطح آمادگی خود را حفظ کند؛ اما برای نوجوانی که از سن ۱۵ سالگی کار می‌کند و فقر و مشکلات مالی بخشی جدایی‌ناپذیر از تجربه زیسته کوتاه اوست، داستان به شکل دیگری رقم می‌خورد: «سال ۱۳۹۶ به دلیل مشکلات مالی، کلا بوکس را کنار گذاشتم و ناچار شدم وقت‌های آزادم را کار کنم. هم کارگری می‌کردم و هم کولبری.»
/ ایران وایر
