روز شنبه ۹اردیبهشت۱۴۰۲، «منشور آزادی، رفاه، برابری»، با امضای ده‌های تن از فعالان کارگری و صنفی منتشر شد.
در این منشور، ۲۰ خواسته اصلی امضاکنندگان که به گفته آن‌ها همسو با «جنبه‌های آزادی‌خواهانه و برابری‌طلبانه جنبش زن، زندگی، آزادی» است مطرح شده، و بر این نکته که جمهوری اسلامی، زندگی ایرانیان را به «جهنمی آکنده از استبداد و بی‌حقوقی، رنج و عذاب، ناامیدی، [و] مرگ و نیستی تبدیل کرده»، تاکید شده است.
از دیگر خواسته‌های مطرح شده در این منشور می‌توان از لزوم شکل‌گیری حکومتی بر مبنای «جدایی کامل دین از حکومت»، «آزادی‌هایی بی‌‌حصر و استثنای سیاسی»، «برابری حقوق زن و مرد»، «به رسمیت شناختن حق انتخابِ هویت و گرایش جنسی»، «لغو اعدام» و «لغو هرگونه ستم بر اساس تعلق‌های ملی، قومی، نژادی، و مذهبی» نام برد.
امضاکنندگان منشور با اشاره به مشکلات متعدد از جمله تبعیض و نابرابری‌های گسترده علیه زنان، سرکوب انواع مخلتف آزادی‌های سیاسی، تخصیص بودجه‌های کلان به امور امنیتی و نظامی، تقسیم جامعه به «عوام» و «خواص» در این منشور نوشته‌اند که که خواسته آن‌ها فراتر از رهایی از استبداد دینی است و «آنچه در نهایت باید از میان برود، رابطه خرید و فروش نیروی کار است.»
در بخشی از این منشور با تاکید بر جدایی کامل دین از حکومت، امضاکنندگان منشور بر «ممنوعیت تفتیش عقیده و تدريس تعليمات دينی در مراکز آموزشی؛ حذف مضامين دينی از قوانين و آموزش و پرورش؛ حذف هویت دینی افراد از مدارک شناسایی، ممنوعیت دخالت حکومت در تعیین مطالب آموزشی و حمايت حکومت از هرگونه دین و مذهب؛ ثبت نهادهای دينی و اماکن مذهبی به‌عنوان نهادهای خصوصی؛ ممنوعيت مراسم مذهبی مغاير با کرامت، سلامت، و آسايش انسان‌ها» تاکید کرده‌اند.
نظام آموزشی ایران یکی از ایدئولوژیک‌ترین مجموعه‌های آموزشی است و «ایران‌وایر» مدت‌هاست در تلاش است با بررسی محتوای کتاب‌های آموزشی، به آگاهی‌بخشی شهروندان ایران به‌ویژه والدین درخصوص تبعیض‌های جنسیتی کمک کند.
امضاکنندگان منشور آزادی رفاه برابری همچنین خواهان «برخورداری تمام افراد جامعه از آزادی‌های بی‌‌حصر و استثنای سیاسی از قبیل آزادی بیان، عقیده، مطبوعات و رسانه‌ها، تشکل (اعم از انجمن، کانون، اتحادیه، شورا، حزب و…)، اعتصاب، تجمع، تحصن، تظاهرات و راه‌پیمایی شده‌اند.
امضاکنندگان «منشور آزادی، رفاه، برابری» همچنین در بند سوم این منشور خواهان «آزادی بی‌قید و شرط تمام زندانیان سیاسی و عقیدتی، انحلال تمام نهادهای سرکوب و ممنوعیت هرگونه شکنجه اعم از روحی و جسمی و واداشتن متهمان به اعتراف علیه خود یا دیگری» و به‌‌رسمیت شناختن «حق دادخواهی» برای تمام کسانی شده‌اند که «متحمل سلب حق حیات از اعضای خانواده و یا همنوعان» خود شده‌اند.
در بخش دیگری از این منشور با طرح مطالبه «انحلال دادگاه‌های ویژه، علنی‌بودن دادگاه‌ها با حضور هیات منصفه، انتخاب آزادانه وکیل دلخواه، و رایگان بودن امور دادرسی؛ تعلیق تمام احکام قضایی صادره و بازنگری آن‌ها در دادگاه‌های صالح با حضور هیئت منصفه» بر لغو مجازات اعدام تاکید شده است.
انحلال دادگاه‌های ویژه، علنی‌بودن دادگاه‌ها با حضور هیات منصفه، انتخاب آزادانه وکیل دلخواه، و رایگان بودن امور دادرسی»، «تعلیق تمام احکام قضایی صادره و بازنگری آن‌ها در دادگاه‌های صالح با حضور هیات منصفه»، «ممنوعیت انجام وظیفه نیروهای نظامی و انتظامی با لباس شخصی و بدون یونیفورم» و «انحلال هرگونه سازمان انتظامی و اطلاعاتی و امنیتی مخفی»، بخش دیگری از خواسته‌های این منشور است.
امضاکنندگان منشور در ادامه خواستار «الغای هرگونه ستم بر اساس تعلق‌های ملی، قومی، نژادی، و مذهبی و برابری حقوقی و شهروندی برای تمام ایرانیان صرف‌نظر از زبان، پوشش، فرهنگ، نژاد، و مذهب آن‌ها؛ و اولویت دادن به بازسازی مناطقی که به‌علت تعلق‌های فوق از رشد اقتصادی محروم مانده‌اند» شدند.
امضاکنندگان این منشور بر «الغای کار کودکان و نوجوانان زیر ۱۸ سال و تامین معاش آنان به‌صورت ماهانه، برخورداری همه مردم از مسکن مناسب، تامین بهداشت و دارو و درمان رایگان برای عموم مردم، آموزش‌وپرورش رایگان عمومی در تمام سطوح، حمل و نقل درون‌شهری رایگان برای عموم مردم، مهد کودک رایگان، حفاظت از طبیعت و جلوگیری از هر گونه آلودگی محیط‌زیست و ایجاد امکانات مدرن لازم برای رفاه بیشتر و زندگی بهتر روستاییان» نیز در این منشور تاکید کرده و در بخش دیگری از آن خواهان آن شده‌اند که «حداقل دستمزد ماهانه کارگران براساس ثروتی که آنان برای جامعه تولید کرده‌اند و اختصاص مقدار هرچه بیشتری از این ثروت به ارتقای سطح زندگی و رفاه کل مزدبگیران» تعیین شود.
مصوبه شورای عالی کار که در اواخر اسفند۱۴۰۱ تصویب شد، با افزایش ۲۷ درصدی، حداقل دستمزد کارگران مشمول قانون کار، مااهل و دارای فرزند را مبلغی ناچیز و در حدود هشت میلیون تومان تعیین کرده است. مبلغی که از همان لحظه نخست مورد انتقاد و اعتراض تشکل‌های مستقل کارگری و صنفی قرار گرفت. آن‌ها خواستار تعیین دست‌کم ۱۸ میلیون تومان به‌عنوان حداقل دستمزد شده‌اند و در روزهای گذشته یکی از گسترده‌ترین اعتصابات سراسری سال‌های اخیر را رقم زده‌اند.
«برخورداری تمام افراد جامعه از تامین اجتماعی شامل حقوق بازنشستگی، ازکارافتادگی، و بیمه بیکاری و همچنین لغو هر نوع قرارداد استخدام موقت، کاهش ساعات کار روزانه و الغای شب‌کاری جز در موارد ضروری و اضطراری» هم، در منشور آزادی، رفاه، برابری مورد تاکید قرار گرفته است.
در میان امضاکنندگان این منشور نام شماری از کنشگران شناخته شده حوزه کارگری و فعالان مدنی از جمله «اسماعیل بخشی»، «آرش صادقی»، «علی نجاتی»، »رضا خندان‌مهابادی»، «حسین پرهیزگار»، «محسن حکیمی»، »روزبه دُرنشان»، «احمد زاهدی‌لنگرودی»، «فرامرز سه‌دهی»، «سارا سیاه‌پور»، «فخری شادفر»، «سیدعلی صالحی»، «منیژه گازرانی»، «ابراهیم گوهری»، »اسکندر لطفی» و »جمیله مصدق» را می‌توان دید.
ایران وایر ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۲
