روز پنجشنبه ۲۶ خردادماه ۱۴۰۱ خیابان‌های ایران شاهد برگزاری تجمع های اعتراضی اقشار مختلف مردم بود. معلمان، کارگران، کشاورزان و بازنشستگان تامین اجتماعی در اعتراض به گرانی و تورم افسارگسیخته به خیابان‌ها آمدند. همچنین معلمان سراسر کشور در تجمع های اعتراضی خود خواستار آزادی زندانیان سیاسی شدند.
معلمان در بیش از ۳۵ شهر به دعوت شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان به خیابان‌ها آمده بودند. خواسته اصلی آنها آزادی معلمان زندانی و بسته شدن پرونده امنیتی آنها بود. خواسته‌های بعدی آنها اجرای کامل رتبه‌بندی معلمان، همسان‌سازی حقوق فرهنگیان بازنشسته و برچیده شدن آموزش پولی و جلوگیری از کالایی کردن آموزش بود.
روز چهارشنبه ۲۵ خردادماه، نیروهای امنیتی در شهرهای کردستان حداقل ۱۰ معلم را بازداشت کردند. در تهران پیش از شروع تجمع نیروهای امنیتی خیابان‌های اطراف مجلس را مسدود کرده تا از برپایی تجمع های اعتراضی جلوگیری کنند. آنها حتی اجازه تجمع افراد در یک محل را هم نمی‌دادند. نیروهای امنیتی در روزهای گذشته بسیاری از فرهنگیان را احضار و از آنها تعهدنامه کتبی گرفته‌اند تا در تجمع‌های اعتراضی روز پنجشنبه شرکت نکنند.
با وجود این تهدیدات، معلمان با تجمع در خیابان‌ها شعار «معلم زندانی آزاد باید گردد» و «وزیر بی‌لیاقت استعفا استعفا سر دادند». آنها اعتراض خود نسبت به وضعیت موجود را اعلام کردند
- دهمین روز اعتراضات بازنشستگان تامین اجتماعی در چندین شهر + فیلم
- زندانی سیاسی آزاد باید گردد؛ اعتراضات سراسری معلمان و فرهنگیان + فیلم
تجمع های اعتراضی بازنشستگان در شهرهای مختلف
بازنشستگان روز پنجشنبه نیز در خیابان‌ها به تجمع های اعتراضی خود ادامه دادند. آنها خواهان افزایش حقوق دریافتی، اجرای کامل طرح همسان‌سازی حقوق و مستمری ماهیانه بازنشستگی و … هستند.
آنها در خیابان‌ها شعار می‌دادند: «تورم گرانی بلای جان مردم»، «یا مرگ یا زندگی تا کی سرافکندگی»، « نه مجلس نه دولت نیستن به فکر ملت»
همچنین در این روز کارگران تولی پرس در قزوین و کشاورزان قهدریجان در اصفهان نیز اقدام به برگزاری تجمع های اعتراضی کردند.
مقامات حکومتی بخوبی می‌دانند، امکان مهار اعتراضات را ندارند. به دلیل سیاست‌های غارتگرانه سران حکومت، مردم روزانه به قعر خط فقر کشیده می‌شوند. آنها به خوبی علت فقر خود را دریافته‌اند. استمرار اعتراضات در این مدت نشان داده، مردم و حکومت به سوی رویارویی نهایی پیش می‌روند. تاریخ نشان داده، پیروز نهایی در نبرد مردم و دیکتاتورها همواره مردم بوده‌اند. هراس از آینده را می‌توان در اقدامات سرکوبگرانه مقامات دولتی به وضوح دید.
