مدتها است بحث مهاجرت پرستاران هر روز در سطح جامعه منعکس می‌شود. این خبر بدلیل افشای بی‌عملی سران حکومت انعکاس چندانی نداشته است. کشورهای میزبان بدلیل سطح علمی و مهارت پرستاران ایرانی حتی شرط تسلط به زبان خارجی را هم حذف کرده‌اند. به گفته دبیرکل خانه پرستار هم اکنون نزدیک به ۱۰۰ هزار فارغ‌التحصیل رشته پرستاری بیکار می‌باشند. در همین حال مراکز درمانی به ۱۵۰ هزار پرستار نیاز دارند.
نداشتن امنیت شغلی و تامین نبودن معیشت پرستاران باعث رشد ۳۰۰ درصدی مهاجرت پرستاران شده است.
به گفته کارشناسان پزشکی ماهانه ۵۰۰ پرستار ایران را ترک می‌کنند. اغلب این پرستاران به صورت شرکتی و قرارداد ۸۹ روزه استخدام شده بودند. به گفته پرستاران، تنظیم شرکت‌های پیمانکاری با آنها مانند برده می‌باشد. در زمان اوج‌گیری کرونا آنها را استخدام و بعد از فروکش کردن پیک، قراردادها را فسخ می‌کنند. صاحبان و مدیران بیمارستان‌ها، قرادادهای این پرستاران را به بهانه‌های مختلف فسخ و آنها را اخراج می‌کنند.
سود هنگفت سران حکومت از استثمار پرستاران با شرکت‌های پیمانکاری
در حالیکه صدا وسیما و تریبون‌های سران حکومت پر از مدح و ثنای پرستاران است؛ اما در بحران کرونا تنها ۲۰۰ هزار تومان یارانه به دستمزد این پرستاران اضافه شده است. حقوق پرستاران در کشور نزدیک به ۵ میلیون تومان است. در حالی که پرستاران در کشور امارات در ابتدای شروع به کار نزدیک به ۱۶ میلیون تومان حقوق دریافت می‌کنند. دارندگان مدرک کارشناسی ارشد پرستاری در این کشور بالای ۱۳۰ میلیون تومان دریافتی دارند.
مهم‌ترین دغدغه جامعه پرستاری نداشتن امنیت شغلی است. این موضوع با منافع بسیاری از سران حکومت رابطه مستقیم دارد. بسیاری از سران حکومت جزء سهامداران و هیات امنای بیمارستان‌های خصوصی هستند. بهمین دلیل برای استثمار هرچه بیشتر، پرستاران را طبق ماده ۱۱ قانون کار استخدام ۸۹ روزه می‌کنند. به این صورت آنها مشمول بیمه و سایر مزایا نشده و به راحتی قرارداد‌هایشان فسخ می‌شود. در حال حاضر ۳۰ درصد پرستاران رسمی نبوده و تحت عنوان قراردادهای شرکتی به صورت ۸۹ روزه، ۶ ماهه و یا یک ساله مشغول به کار هستند.
مهاجرت پرستاران تنها راه امید به آینده
با توجه به مشکلات پیش روی، مهاجرت پرستاران تنها راه امید به آینده و نجات از این وضعیت است. به گفته رئیس هیات مدیره نظام پرستاری تهران تنها در تهران ماهانه۵۰۰ درخواست گود استندینگ ثبت شده است.
نداشتن امنیت شغلی، استثمار عریان شرکت‌های پیمانکاری، ساعات طولانی کار و فشار روحی ناشی از مرگ بیماران از بیشترین مشکلات پرستاران در سراسر کشور می‌باشد. سران حکومت بدون توجه به فرسودگی این رکن بهداشت کشور، تلاش می‌کنند، با استثمار آنها سودهای کلانی را به جیب بزنند. علت مهاجرت پرستاران واکنشی به موضوع بالا است. برای تغییر این وضعیت نیاز به یک تغییر اساسی در کل ساختار حکومتی است.
