جوشکاران می‌گویند: کم‌ترین مطالبه‌شان، اجرای شیوه‌ی کارِ بیست-ده است.
کارگران پروژه‌ای جوشکار در تماس با خبرنگار ایلنا، از خواسته‌ها و مطالبات خود گفتند و از شرایط کاری سخت و دشوار خود انتقاد کردند.
یک کارگر جوشکار می‌گوید: «کار پروژه‌ای در ذات خود استرس و نگرانی دارد؛ آیا با پایان پروژه بازهم کار هست یا قرار است بیکار شویم؛ در چنین شرایطی وقتی امنیت کافی نیست، باید رفاه به اندازه کافی باشد؛ یعنی دستمزدها آنقدر باشد که بتواند کارگر را نسبت به آینده تا حدودی خاطرجمع کند که اگر چند وقتی کار نبود از گرسنگی نمیرد! قدیم‌ها، جوشکاران پروژه‌ای سه ماه کار می‌کردند و با همان سه ماه کار، خرج یکسال زندگی کارگر و خانواده‌اش تامین می‌شد!»
یکی از اصلی‌ترین درخواست‌های کارگران پروژه‌ای نفت که در اعتراضات اخیر نیز به کرات بر آن تاکید شده، اجرای قانون بیست-ده است؛ یعنی کارگران حداقل ده روز در هر ماه را استراحت یا اصطلاحاً «آف» باشند و بتوانند کنار خانواده بمانند.
یک کارگر جوشکار در ارتباط با این خواسته می‌گوید: «وقتی بیست- ده اجرا بشود، به جای دو جوشکار، سه جوشکار در یک پروژه مشغول به کار می‌شوند و این خیلی خوب است یعنی سی درصد اشتغال بیشتر! کار ما خیلی سخت است و بیش از چهارده یا نهایتاً بیست روز نمی‌توانیم در پروژه بمانیم؛ اگر بیست- ده را اجرا کنند هم ما به آسودگی بیشتر می‌رسیم و هم همکاران بیکارمان صاحب کار می‌شوند؛ درست نیست از یک کارگر پروژه‌ای تا جایی که جانی در بدن دارد، کار بکشند!»
این کارگر در عین حال، نسبت به دستمزد کار سخت جوشکاری معترض است: «گاهی حقوق روزانه‌ی یک کارگر جوشکار به اندازه قیمت ته الکترودی‌ست که در طول روز آب کرده و این عادلانه نیست!»
